به نام خدا

فکر می کنم از آخرین دفعه ای که به کتابخانه حاجی آباد زرین رفتم حداقل پنج سال گذشته باشد.تازه آن دفعه هم کلید آن را گرفتم چون بسته بود و من از بی مطالعه بودن مفرط خسته شده بودم.

دیروز یک دفعه به یاد کتابخانه افتادم و یادم آمد که ای دل غافل،دیگر گذر ما به آن طرف نیفتاده و به حال آن مرکز بزرگ و ارزشمند تاسف خوردم.همیشه ما از کمبودها گله داریم اما داشته هایمان را از یاد می بریم.

آن روز که من عضو کتابخانه حاجی آباد زرین شدم ده سالم بود و تصور می کنم عید نوروز بود و به قدری بچه های هم سن و سال من برای عضویت آمده بودند که در صف ایستادیم.ماجرای کتاب گرفتن هم به همین ترتیب بود واستقبال و شور و شوق بیداد می کرد.این روزها اما کتابها در کتابخانه فسیل شده اند و سال هاست گذر کسی به کتابخانه حاجی آباد زرین نخورده و شاید کم کم اهالی از خودشان بپرسند:اینجا برای چه ساخته شده بود؟؟؟

شاید قسمت عمده بی توجهی به کتابخانه به خاطر کمی جمعیت آبادی است که به نظرم طبیعی است ولی ما روزهایی داریم که بیش از دو هزار نفر در حاجی آباد زرین به سر می برند مثل ایام نوروز و اواخر دهه محرم.جمعیت این چنینی به کتابخانه ای قوی نیاز دارد و باید عرض کنم که کتابخانه فقط محل امانت گرفتن کتاب نیست و بسیاری از برنامه های فرهنگی برایش قابل تعریف خواهد بود.

ورود فناوری های رایانه ای هم مزید بر علت شده تا نه فقط کتابخانه حاجی آباد زرین،بلکه کتابخانه های بزرگ کشور ریزش مخاطب داشته باشند اما می شود تدابیری اندیشید تا این مرکز فرهنگی رونق بگیرد مثل این راهکارها:

+ به روز سازی کتاب ها و مجلات

+ برگزاری مسابقات کتابخوانی حداقل سالی یکبار در ایام  نوروز

+ انجام بعضی سخنرانی ها و مراسم های فرهنگی در فضای مناسب کتابخانه

+ ایجاد سالن مطالعه با امکانات برای محصلین آبادی

+ تهیه فهرستی از اعضای قدیم و جدید کتابخانه و یادآوری این موضوع به آن ها

در پایان پیشنهاد می کنم اعضای این کتابخانه سی ساله هریک برای شروع کار یک جلد کتاب جدید به مخزن آن اهدا نمایند تا روح تازه ای در فضای آن به جریان درآید و همه یک بار دیگر توجهمان به کتابخانه حاجی آباد زرین جلب شود.

شما چه نظری دارید؟