به نام خدا

السلام علیک یا اباعبدالله الحسین(ع)

کم کم نزدیک می شویم به روزهایی که عطر محبت اهل بیت در جانمان منتشر می شود و فضای حاجی آباد زرین متبرک از فیض حضور عزاداران حسینی میگردد.اصلا بخش عمده ای از خاطرات و اشتراکات ذهنی ما از محرم آبادی نشات می گیرد و خودمانیم،همه ما پای منابر عزاداری امام حسین(ع) بزرگ شدیم.

می دانیم که یکی از خالصترین و سالمترین مجالس سوگواری ائمه اطهار در کشور آیین های پاک حاجی آباد زرین است.اگر این گونه نبود سیل عاشقان اباعبدالله از سراسر کشور سرازیر موطن مادری خود نمی شد،چرا که بسیار است مجالس پر زرق و برق دیگری که شاید جلوه بیشتری داشته باشد،ولی خیلی ها که حتی به علت مشغله زندگی در عید نوروز هم فرصت بازدید از آبادی خودشان را ندارند،محرم حاجی آباد زرین را از دست نمی دهند.

چه زیبا است نوای گرم نوحه های قدیمی و سوزناک خودمان،گاهی بسیار تاسف می خورم که بعضی دوستان به جای استفاده از این میراث عظیم معنوی روی به نغمه ها و اشعار پیش پا افتاده و موهونی می آورند که نه از دید شرعی مجوزی دارد و نه عرف مردم ما آن ها را می پسندد.

ما باید از نوحه خوان های نزدیک خودمان تقاضا کنیم که آواهای سنتی عاشورایی را زنده کنند و نگذارند نسل بعد ما محروم شود از این نغمه های الهی و انسان ساز و ملتمسانه از معدود پیشکسوتان نوحه خوانی حاجی آباد زرین بخواهیم به جای اینکه خودشان را از متن مجالس کنار بکشند با حضور پر رنگشان دست جوان ها را بگیرند.

خدا رحمت کند خادمین بی ادعا و ذاکرین آسمانی درگذشته این آبادی به خصوص مرحوم حاج حیدر ثقفی و دیگران را که ذهن ما را با این نوحه های ملکوتی پروریدند:

+ من غریبم ای عرب! غم نصیبم ای عرب...

+ فردا حسین سر می دهد! عباس و اکبر می دهد...

+ الهی بهر قربانی به درگاهت سر آوردم...

+ من زاده علی مرتضایم...من شاهباز ملک لا فتایم...

+مگر به کربُبلا آب قیمت جان بود؟...

+ آن دم بریدم،من از حسین دل...کامد به میدان،شمر سیه دل...

+ یارب! عزای کیست که در دشت کربلاست؟...

شما با یادآوری این اشعار چه حسی دارید؟