به نام خدا

قدیم همه چیز بهتر از حالا بود... حتی خانه های قدیمی! مثل آدمهای قدیمی. شب عید کودکیهای ما رنگ دیگری داشت: خانه ی قدیمی باباجون با آن حیاط و حوض بزرگ و باغچه پر درخت و ایوان بلند و صدالبته باغ جناب که به خانه چسبیده بود.

شب عید یعنی همان خاطرات... شب عید یعنی اتاق شلوغ و پرهیاهوی خانه ی باباجون که از بچه ها و نوه ها پر شده بود... شب عید یعنی پای دراز شده باباجون که تازه درد گرفته بود و ما نوبتی زانویش را می مالیدیم.. شب عید یعنی ننه غزاله که همیشه جای ثابتی داشت کنار سماوری که هیچ وقت خاموش نبود... شب عید یعنی چلو گوشت آهویی که طعم بیابان و باروت تفنگ باباجون داشت... شب عید یعنی زمزمه ی عروسی این عمه یا آن عمو... شب عید یعنی سکوت اجباری به مناسبت رادیو گوش دادن باباجون... شب عید یعنی عکس حاج سیف الله گوشه اتاق... شب عید یعنی پر کردن تند تند دفترچه نوروزی با کمک فاطیِ علی و عمه صدیقه... شب عید یعنی آمدن چند دقیقه ای سید داوود و حسینش به خانه ی باباجون... شب عید یعنی نقشه کشیدن برای خرج کردن عیدیها... شب عید یعنی هزاری سبز تا نخورده... شب عید یعنی تقویم نجومی با کلمات عجیب غریب... یعنی شب عید یعنی خدایا شکرت که تا 13 نوروز حاجی آباد می مانیم!

حالا شب عید یعنی: کجایی خاطرات خوب من... خیلی دلتنگم...

به نام خدا

به همین زودی نوروز اولین سال دهه نود هم آمد و رفت... به قول یکی از دوستان لذت عید تا لحظه سال تحویل است، چرا که تا سال تحویل نشده در تدارک و شور و شوقی که عید دارد میاید ولی وقتی سال تحویل شد، شاید همان روند تکراری سابق به جریان بیفتد.

امسال بهار به ما نچسبید به چند دلیل. دلیل اول را در همان روز عید احساس کردیم. وقتی انتظار داشتیم که آبادی ما دوباره پرجمعیت و پرنشاط شود ولی جمعیت مثل نوروز 89 کمرنگ و کمتر از خواسته هابود. نمی دانم چه اتفاقی دارد میفتد که در این یکی دو سال، عده زیادی از حاجی آبادیها حتی یک روز را هم در نوروز به کویر سری نمی زنند و شبهای کوچه ها سوت و کور و بی رنگ و نور است.

وقتی سالهای قبل را یادم میاید بیشتر دلگیر می شوم که چرا دیگر از کنار هرخانه ای که رد می شوی سر وصدای بچه ها و صدای شادی و خنده و اختلاط بزرگترها به گوش نمی رسد. این روزها بچه ها و نوه ها اگر خیلی بخواهند منت سر بزرگترهایشان بگذارند! یک شب را به صبح نرسانده جاخالی می دهند! خدا عاقبت امر را ختم به خیر فرماید!

و اما یک اتفاق تلخ که همه باخبر هستید نیز مزید بر علت شد تا خاطره خوبی از نوروز امسال نداشته باشیم و آن همان درگذشت مرحوم علی ثقفی فرزند محمدرضا حاج ممد به علت واژگونی خودرو در جاده حاجی آباد زرین-اردکان است. این حادثه خیلی تکان دهنده و ناباورانه بود و همه ی اهالی و مهمانان نوروزی را سوگوار ساخت. خداوند متعال وی مهمان خوان بی پایان رحمت و مغفرت خویش بفرماید.

در دایره قسمت، ما نقطه تسلیمیم / لطف آنچه تو اندیشی، حکم آنچه تو فرمایی

به نام خدا

خدا را شکر می کنیم که به اندازه یک سال دیگر به عمر ما برکت داد تا نوروز 89 را هم نظاره گر باشیم.

به شما خوانندگان عزیز هم تبریک و شادباش عرض می کنم و امیدوارم سال 89 ،سال اوج موفقیتها و پیروزیهای شما دریادلان کویر نشین باشد.

ما تا آنجایی که یادمان می آید شلوغ ترین روزهای روستای حاجی آباد زرین ایام نوروز بوده و هیچ سالی هم به یاد نداریم که نوروز را در جایی غیر از این روستا گذرانده باشیم.حتما شما هم این موضوع را تصدیق خواهید نمود.

ولی نمی دانم امسال چه اتفاقی افتاد که به گواه اکثر افرادی که با آنها در این زمینه همکلام شدم،تعطیلات عید در حاجی آباد زرین نمود چندانی نداشت و این را از میزان کم ازدحام در معابر،مسجد و حتی پارک می شد فهمید.

من خودم اعتقاد دارم که رونق و شادی محیطهایی مثل روستای ما به همین دورهم جمع شدنها و دید و بازدیدهاست ولی وقتی از میزان مسافرین نوروزی کاسته شود،لذت و زیبایی روزهای بهاری حاجی آباد زرین کاهش می یابد.

آسمان هم امسال کمی نامهربان شده بود چرا که بغض سنگینش تا اواخر نوروز نترکید،هرچند با بارش مناسبی که در حوالی هشتم نوروز داشتیم فضا عوض شد و خیلی ها به آبادی سفر کردند.

خدا کند در بهار 90 جمعیت بیشتری را ببینیم هرچند هنوز هم که هنوز است مشکلات زیادی وجود دارد.از وضع اسفبار جاده بگیر تا مشکل کم آبی و ...

باید همه ما سعی کنیم نشاط و روح تازه ای به حاجی آباد زرین ببخشیم.نمی دانم با من همعقیده هستید یا نه ولی من فکر می کنم چیزهایی مثل سر و صدای زندگی بخش کودکان در پارک و هیجان مسابقات فوتبال در مدرسه پایین و شلوغی مسجد و حسینیه چنان ضروری و حیات بخشند که هیچ چیز با آنها برابری نمی کند.

امیدوارم هر روز شما بهاری باشد!

یاعلی...

به نام خدا

سلام .  اولا باید عرض کنم خوشحالم که امسال نوروز خوبی داشتیم و خاطرات خوبی برایمان به جا ماند. نوآوری در برخی برنامه های فرهنگی روستا هم قابل توجه بود.

امسال در روز سوم نوروز برای اولین بار همایش پیاده روی خانوادگی از آبادی تا نیروگاه برق و از آنجا تا برکه چاترشو و در ادامه تا پارک را داشتیم که استقبال اهالی شگفت آور بود.400نفر از پیرمرد 80ساله تا کودک 8ماهه در این اجتماع حضور داشتند که برای من بسیار جالب و ارزشمند بود.

در ضمن همان شب یادواره شهدای حاجی آباد زرین با حضور باشکوه مردم به شکل آبرومندانه ای برگزار شد و فضای معنوی روستا طراوتی دیگر گرفت.

اما قسمت تاثر برانگیز این ایام برای مسافران نوروزی مرگ قسمت اعظم درختان خرما می تواند باشد.حاجی آباد زرین شاهد نخل هایی بود که عمرشان به بهار نکشید و بر اثر سرمازدگی های سال 86 حیات نداشتند و هر کس در این ایام راهی کشمون شد صدها نخل خشک شده را دید که خمیده شده و بعضی ها از کمر شکسته شده بودند.باور کنید دیدن این مناظر سخت است ولی باید امید به فردا داشت و این تصاویر باید ما را به درون متوجه کند که این صحنه ها تمثیلی از حیات و ممات ماست...اگر فکر کنیم.

کلا نخل کلا نخل نماد آزادگی و مقاومت است.هنوز هم در دیار ما نخل ها ایستاده می میرند.وقتی در کشمون قدم می زدم با خودم می گفتم شاید آزادگی و ایستادگی صفت دیرینه این دیار است.دیاری که درختانش هم ایستاده می میرند،مثل ده نخل سربلندی که حاجی آباد زرین از عمق سینه اش کند و به بوستان آیین و میهن اهدا نمود.

شادی رشادی روح شهدای روستای حاجی آباد زرین صلوات...